Merhaba,

iki gündür pek keyifli değilim. Karnımdaki dikişlerde enfeksiyon oluştu. Ameliyatların vermediği acıyı enfeksiyon verdi.

Uyutmadığı gibi acısı ağlattı. Gece doktoruma yazdım ama dayanılacak gibi değildi. Hemşirelere acıyan bölgenin fotoğrafını gönderdim ve pansumana gel dediler.

Bantı çıkarmasıyla bantın üzerindeki irinleri gördüm. Temizlendi, sargı bezleriyle sarıldı. Çok büyük bir enfeksiyon değilmiş ama az da olsa kapmış. Çok korktum :((((

Yarın doktorum Selçuk Aytaç’a muayeneye gideceğim. Sanırım ameliyattan beri fazla iyiyim dedim,  bu da nazar olsun.

Ödemlerim, şişliklerim, korsem… sanırım artık hepsi geçsin gitsin ve tamamen normale döneyim istiyorum. Eksik olmasın yanımdaki herkes var oluşlarıyla, mesajlarıyla, ilgileriyle gücüme güç katıyor. Boşluk hissettirmiyorlar ama gün bitip gece olunca, herkes gidip tek başıma kalınca aklımdan binlerce düşünce geçiyor. Ne kadar pozitif olup her şeyi pozitif karşılamaya çalışsam da bazı düşüncelerime engel olamıyorum.

Ya ödemlerim geçmezse..?

ya şişlerim inmezse ?

ya korsemin süresi uzarsa ?

ya enfeksiyon artarsa ?

ya o olursa ya bu olursa……….!!!!!?!!!!!

Kafamda deli sorular!?!

Sabrın sonu selamettir, bugün 17. gün bitiyor. Daha 1 ay olmadı ve acele etmemeliyim. Ama bir yandan da gerçekten Allah’ın sabırlı kullarındanım. Bu süreçte sabır çok önemli. Kendinize zaman vermeniz lazım. Şu ara bir de psikolojik olarak tahammülsüzleştiğimi hissediyorum. Bazen kırıcı olabiliyor bazen insanlara karşı anlayış gösteremeyebiliyorum.

Az önce bir telefon geldi ve dinlemek istemedim. İşim var kusura bakma diyip kapattım. Bugün yolda bir komşumla karşılaştım, geçmiş olsunla başladı sonrası geliyordu ve belli konu uzayacaktı. Geçmiş olsuna teşekkür ettim, kusura bakmayın ayakta kalamıyorum diyip uzaklaştım. Herkesle aynı şeyleri konuşmaktan artık sıkıldığımı farkettim. Bir de gereksiz merak beni çok sıkıyor, herkesle bu süreci konuşmamaya karar verdim.

Obezite ameliyatı sonrası kilo verimi zaten zor bir süreç. Bu süreci doğru bir ekiple geçiriyorsanız zaten psikolojik destek de veriyorlar ve sizi bedenen değil ruhende takip ediyorlar.

Bu süreç sonrası 2. etap olan vücut germe ameliyatları da ayrı bir süreç. Düşünsenize vücut yenileniyor. Bir operasyon ve sonrasında korseye sıkışmış bir beden var. Beyin sevmesede eski bedene alışık ve yeniyi kabullenmesi için beynin zamana ihtiyacı var.

Bu da ikinci psikolojik süreç! Ve bu süreçte de kesinlikle psikolojik yardım alınmalı.

Üstelik sadece sizin değil eşinizin, çocuğunuzun, kardeşiniz, anneniz, babanız kısaca kiminle aynı evi paylaşıyorsanız onlarında aynı şekilde psikolojik olarak size nasıl davranmaları gerektiği söylenmeli!

Siz yeni bedeninize alışırken ruhunuz eskisi gibi kalmıyor. Evet dedikleriniz hayır, hayır dedikleriniz evet olabiliyor. En önemlisi özgüven artıyor. Belki ego oluşuyor veya var olan ego artıyor! Fizik kompleksi gidiyor ama o duygunun yerine narsistlik gelebiliyor.

Eskiden vazgeçilmeziniz olanlardan bir anda vazgeçebiliyorsunuz. Görmek için can attıklarınızla karşılaştığınızda işim var hoşcakal diyebiliyorsunuz.

Dünyalara değişmem dediklerinizi en sıradan insanlara değişebiliyorsunuz.

Değişiminizi herkes ayakta alkışlarken, ilginin odak noktasıyken biranda şımarabiliyorsunuz.

Esas şimdi psikolojik destek zamanı. Ben bunların hepsini yaşadım mı? Hayır ama daha çok erken, yaşamamam bunları veya benzerlerini yaşamayacağım anlamına da gelmez.

Esas şimdi atılan adımlar ve psikoloji önemli.

Benim kendimde gördüğüm en büyük değişiklik “hayır” diyebilmek. Daha umursamazım. Eskiden karşımdakini kırmama çabasındayken şimdi önce “ben” diyorum. Benim önemli olan. Benim hayatımın merkezi.

Bugüne kadar belkide bunu yapamadığım için 130 kilo oldum. Ben iyiysem herkes iyi, ben kötüysem zaten kimseye faydam olamaz!

Bu durumlarda hep şu örneği aklıma getiririm.

Uçaklarda hostes önce kendi kemerinizi bağlayın, sonra çocuğunuzun kemerini bağlayın diye anons eder. Sizin kendinize faydanız yoksa, evladınız bile olsa faydanız olamaz. Önce siz, önce ben!

Ben mutluysam bu aileme, işime, çevreme yansır. Mutsuzsam el-fatiha…

Elimin çenesi çok düştü, duygularımı ve düşüncelerimi paylaşmak istedim.

Çok sevgiler,

Ceren S.